نام انگلیسی
Digoxin
نام فارسی
دیگوکسین
موارد مصرف
دیگوکسین از قدیمی‌ترین داروهای ضدآریتمی به‌شمارمی‌رود و در درمان نارسایی قلبی و آریتمی فوق بطنی (به‌ویژه فیبریلاسیون دهلیزی) مصرف می‌شود و اثر کلی آن، تقویت قدرت عضلانی افراد مبتلا به نارسایی قلبی می‌باشد.
مکانیزم
دیگوکسین نیروی انقباضی قلب را افزایش و هدایت الکتریکی آن را کاهش می‌دهد. احتمالاً افزایش نیروی انقباضی عضله قلب، ناشی‌از مهار پمپ مبادله یون‌های سدیم و پتاسیم در غشای سلولی عضله قلب می‌باشد. بر اثر بلوک این پمپ سطح سدیم داخل سلولی افزایش می‌یابد و منجر به افزایش فعالیت پمپ سدیم/کلسیم در غشای سلول‌های میوکارد می‌شود. حاصل نهایی این فرایند افزایش سطح یون‌های‌کلسیم در داخل سلول‌های میوکارد است که بر فعالیت انقباضی فیبرهای میوکارد افزوده می‌شود. این دارو سرعت هدایت قلبی را کاهش و دوره تحریک‌ناپذیری گره دهلیزی ـ بطنی را افزایش می‌دهد.
فارماکنتیک
فراهمی زیستی قرص دیگوکسین ۸۰ـ۶۰٪، الگزیر و محلول تزریقی آن ۸۵ـ۷۰٪ است. پیوند دیگوکسین به پروتئین کم می‌باشد(۲۰٪). متابولیسم این دارو به‌میزان کم در کبد صورت‌می‌گیرد. نیمه عمر دارو ۴۸ ـ ۳۶ ساعت است که در صورت‌ابتلا به بی‌ادراری، ۶ ـ ۴ روز خواهدبود.اثر دارو از راه خوراکی پس از ۲ ـ ۰/۵ساعت و از راه تزریقی پس از ۳۰ ـ ۵ دقیقه‌شروع می‌شود. زمان لازم برای رسیدن به‌اوج اثر از راه تزریقی ۴ ـ ۱ ساعت و از راه‌خوراکی ۶ ـ ۲ ساعت است. طول اثر دارو ۲ تا ۶ روز است. دفع‌دیگوکسین کلیوی است.
اثرات جانبی
بی‌اشتهایی، تهوع، استفراغ، درد شکم اغلب با مصرف مقادیر زیاد دارو مشاهده می‌شود. اختلالات بینایی، سردرد، خواب‌آلودگی، اغتشاش فکر، توهم، آریتمی و بلوک قلبی با مصرف این دارو گزارش شده‌است.
اشکال دارو
قرص، الگزیر، قطره، آمپول
محل اثر
نارسایی قلب
طبقه بندی
گلیکوزید قلبی.
مراجع
فرهنگ داروهای ژنریک ایران، دکتر حشمتی ، ۱۳۸۷