ایمونو گلوبولین

You are here:
< Back

نام انگلیسی

Intravenous immunoglobulin

نام فارسی

ایمونو گلوبولین

موارد مصرف

درمان نگهدارنده در بیمارانی که بدن آنها قادر به تولید مقادیر کافی آنتی بادی‌های IgG نمی‌باشد
درمان انواع ایدیوپاتیک پورپورای ترومبوسیتوپنیک
درمان پارواویروس B19

مکانیزم

ایمونوگلوبین یا IVIG به عنوان یک درمان جایگزین پروتئین پلاسما(IgG)، در بیماران دچار کمبود یا نقص ایمنی که دچار کاهش یا از دست دادن قابلیت تولید آنتی بادی هستند، تجویز می‌شود. در این قبیل بیماران دچار کمبود ایمنی، ایمونوگلوبین به جهت حفظ و نگهداری سطح آنتی بادی به میزان کافی، به منظور جلوگیری از عفونت‌ها و تأمین یک ایمنی غیرفعال توصیه می‌شود. درمان هر ۳-۴ هفته یکبار داده می‌شود. در مورد بیماران مبتلا به بیماریهای اتوایمیون، ایمونوگلوبین در دوز بالا (معمولا به میزان ۱ تا ۲ میلی گرم ایمونوگلوبین به ازای هر کیلوگرم گرم وزن بدن) تجویز می‌شود و بدینوسیله تلاش می‌شود که شدت بیماری خود ایمنی مانند درماتومی‌وزیت Dermatomyositis کاهش داده شود.

ایمونوگلوبین همچنین در برخی از موارد عفونت حاد مانند بیماری کاوازاکی و عفونت اچ آی وی در اطفال و نیز سندرم گیلن باره، مفید واقع می‌شود.[۱]

موارد منع مصرف

حساسیت مفرط نسبت به ایمونوگلوبولین‌ها
کمبود اختصاصی IgA

اثرات جانبی

تهوع
استفراغ
کهیر
آنژیوادم
تب و لرز

میزان مصرف

درمان نگهدارنده در بیمارانی که بدن آنها قادر به تولید مقادیر کافی آنتی بادیهای IgG نمی‌باشد:
در بالغین و کودکان: ۲۰۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن، ماهی یک بار از طریق انفوزیون وریدی تجویز می‌شود.

درمان انواع ایدیوپاتیک پورپورای ترومبوسیتوپنیک:
در بالغین و کودکان: ۴۰۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز، در ۲ تا ۵ روز متوالی. مقدار مصرف نگهدارنده دارو به تعداد پلاکت‌های شمارش شده و پاسخ بالینی بیمار بستگی دارد.

اشکال دارو

آمپول ۱ و ۳ و ۶ گرم در ویال

محل اثر

نقص ایمنی

طبقه بندی

ایمونوگلوبولین

خلاصه

این فراورده به تازگی از طرح ژنریک ایران حذف گردیده‌است.

مراجع

پانویس‌ها↑ مشارکت کنندگان ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی در ۲۴ مهٔ ۲۰۱۰
منابعداروهای ژنریک ایران و دسته بندی داروها، دکتر مصطفی صابر و سید رضا موسوی، چاپ اول، ویرایش چهارم، صفحه: ۲۸۸
ویکی انگلیسی [مکانیسم عمل با استفاده از این منبع نوشته شده‌است.]